دکتر شکیب:
رایج ترین خطایی که همسران در مواجهه با خیانت زناشویی مرتکب می شوند این است که گمان می کنند کسی به قلمرو آنها تجاوز کرده و باید نیزه و سپر به دست بگیرند و حمله کنند. این واکنش را، چه یک واکنش غریزی تلقی کنیم، همچون حیوانات که قلمرو خود را در خطر می بینند؛ چه نتیجه طرحواره های ده هزارساله دنیای سنتی بدانیم اش، که ازدواج را نه یک قرارداد عادلانه بین «من و تو» که قراردادی بین «من و آن» (آن= شیء یا وسیله ای که مال من است) می دانست؛ در پیامدش تغییری ایجاد نمی شود.

پیامد، واکنش غریزی همسر پیمان شکن است: احساس ناامنی و درنتیجه، جنگ یا گریز (Fight or Flight). در هردوحالت، رابطه دیگر رابطه بشو نیست. زندگی زناشویی می شود عرصه کشمکش. می شود جنگل. حتی اگر ظاهرا بعد از مدتی آرامش بازگردد، اما فاصله ای ایجاد شده که اتفاقا فضا را مستعد تر می کند برای تکرار پیمان شکنی. همسر خیانت دیده می خواسته چیزی را اصلاح کند، اما عملا بادست خودش بیشتر خراب کرده.

اولین قدم یک درمانگر این است که آرامش را به همسر خیانت دیده بازگرداند. در نبود آرامش، درمان ممکن نیست. درمان، یعنی ترمیم رابطه زناشویی و بازگرداندن آن حتی به بهتر از دوران قبل. غیرممکن نیست؛ اما آسان هم نیست.