دکتر شکیب:
زنان و مردان متفاوت اند در خلقت (و البته نه در حقوق انسانی)؛ و از جمله این تفاوت ها، نگاه متفاوت آنها است به رابطه.
دوالگوی متمایز داریم در رابطه؛ یکی «زنانه» است و یکی «مردانه». الگوی زنانه، تنانه نیست؛ که عاشقانه است. زنان عموما، و مخصوصا در نوجوانی، در رابطه با جنس دیگر، عینک رمنس به چشم دارند. آنها می خواهند مردی عاشق شان شود، و بعد برای عشق شان، تن شان را می دهند. اما الگوی مردانه، برعکس است. یک پسر نوجوان، در اوج توانایی جنسی، اغلب به دنبال پاسخی به نیاز خود است. او عشق را هم از مسیر سکس می یابد.
در درون همه ما یک زن هست و یک مرد. الگوی رابطه هریک از ما هم، در هر گاهی از زندگی مان، می تواند به سمت یکی از دو قطب زنانه باشد یا مردانه. اما وقتی تفاوت ها را به رسمیت بشناسیم، احتمالا کمتر سرمان کلاه می رود؛ یا کمتر سر کسی کلاه می گذاریم.
رابطه خوب، آن است که دو نفر در ابتدا، افق رابطه را برای خود روشن کنند. یکی به ازدواج عاشقانه فکر نکند و آن دیگری به رابطه ای کوتاه و لذت محور. البته این نیازمند شهامت گفت و گوست. شهامت در گفتن دلخواسته خود با احترام؛ شهامت در شنیدن دلخواسته دیگری بی قضاوت؛ شهامت در «نه گفتن» در عین همدلی؛ و شهامت در گذشتن از دلخواسته خود به احترام دلخواسته دیگری.
قانون تفاوت می گوید: شاید من بیشتر آماده دوست داشتنم و تو بیشتر آماده لذت بردن؛ یا برعکس. نه من مزیتی دارم بر تو، نه تو به من. بیا صادقانه گفت و گو کنیم. شاید از دو نقطه دوردست به هم رسیدیم. شاید من از تو لذت بردن را یاد گرفتم و تو از من دوست داشتن را. اما اگر هم نه، تا همیشه، برای هم، به اندازه هم، احترام قائلیم.