دکتر شکیب:
رابطه ها یک جور بازی اند. بازی هم، برد و‌ باخت دارد. در هر تعاملی، با همسر، مادر، دوست، همکار یا هرکس، یکی از این دو با ماست: حس برنده بودن یا کامروایی، یا در مقابل، حس بازنده بودن یا ناکامی.

آدم هایی که هوش هیجانی کم تری دارند، از برنده بودن سرمست می شوند. آنها به در تعامل با دیگران، فقط به «برد خود» می اندیشند. البته که آدم سالم، از باخت لذت نمی برد. اما اگر شما ببرید، و طرف دیگر، یار، یا همسر، یا دوست شما، ببازد، باید خوشحال شوید؟ نکته اینجاست.

گذشته از احساس همدلی با کسی که دوست ش دارید، یا دستکم بنی آدم است و‌ هم گوهر شماست، خوشحالی عاقلانه نیست.

وقتی با کسی بازی می کنید و می بازید، چه حسی دارید؟ جز این است که یا کناره گیری می کنید (دیگر با او بازی نمی کنم!) یا بیشتر انگیزه پیدا می کنید تا در بازی بعد، ببرید؟ (این دفعه هرجور شده می برمش!)

وضعیت اول، جدایی است و وضعیت دوم، جنگ. پس بردن، هرچند لذتبخش است، اما در درازمدت، به سود شما نیست. برد شما و باخت او، شما را در دردسر می اندازد، مگر اینکه شما ببرید و او هم احساس برد کند.

فقط وقتی بازی برد-برد باشد، آدمها از کنار هم بودن، احساس خوبی دارند.