دکتر محمدرضا رجبی شکیب:

این سوال مهمی است. اما پاسخ قطعی به آن آسان نیست. اولین مساله ای که باید روشن کنیم این است: اصلا نامزدی یعنی چه؟ نامزدی در خانواده های مختلف سه معنا می تواند داشته باشد:

اول: دوره ای که بعد از خواستگاری و قبل از نهایی شدن تصمیم، دختر و پسر در حال ارزیابی همدیگرند؛ دوم: دوره ای که تصمیم نهایی شده اما هنوز عقد دایم صورت نگرفته؛ سوم: دوره ای که عقد دایم انجام شده اما هنوز زوج جوان به خانه بخت نرفته اند

به طور کلی اگر صیغه عقد دایم یا موقت جاری نشده باشد، از نظر شرعی رابطه  صحیح نیست. اما حتی در خانواده های مذهبی هم، این مشکل با جاری شدن صیغه موقت حل می شود. به عبارت دیگر، در معنای اول یا دوم نامزدی، یعنی وقتی عقد دایم صورت نگرفته، باز هم با جاری شدن عقد موقت مساله شرعی را می شود حل کرد. اما آیا تحت همین شرایط، خلوت و رابطه جنسی کاری درست و منطقی است؟

چیزی که همه می دانند این است که برای دختر خانمی که اصطلاحا «بکارت» دارد، اگر رابطه جنسی کامل صورت بگیرد ولی  رابطه به سرانجام نرسد و به اصطلاح نامزدی به هم بخورد، اتفاق بدی افتاده. در این حالت هر دو طرف ممکن است دچار احساس گناه شوند؛ پسر ممکن است عذاب وجدان بگیرد و تصور کند حالا دیگر چاره ای ندارد و باید ازدواج کند حتی اگر متوجه شده این ازدواج مناسبی نیست؛ دختر هم ممکن است عزت نفس خودش را از دست بدهد و تصور کند طرف مقابل از او سوءاستفاده کرده است.

جالب است که این چیزها را همه می دانند اما هنوز هم بسیارند دختران و پسرانی که این اشتباه را مرتکب می شوند. یعنی فکر می کنند همین که پسر آمد خواستگاری دختر و موافقت اصولی بین خانواده ها صورت گرفت، دیگر تمام شد و همه کار می شود کرد. در نقطه مقابل هم هستند زوج هایی که عقد دایم می کنند اما باز هم می گویند نباید رابطه کامل باشد تا عروسی! هردوی این باورها غلط است و زیانبار.

دخترو پسری که عقددایم کرده اند، زن و شوهرند و دیگر پرهیز معنا ندارد. اتفاقا خوب است که شروع کنند و رابطه را تمرین کنند. البته که باید قبل از عقد دایم دوره نامزدی و شناخت را گذراند. دختر و پسری که عقد می کنند و تازه می فهمند چقدر از نظر شخصیتی فاصله دارند و چقدر تعارض بین شان هست، کارشان جای دیگری گیر است.

نکته دیگر این است: تجربه جنسی، از هرنوعش، مخصوصا اگر خوشایند و لذت بخش باشد، نوعی کشش ناهشیار بین دو طرف ایجاد می کند. آیا این کشش مثبت است یا منفی؟ طبیعتا اگر دختر و پسری از پل «شناخت» عبور کرده باشند، مثبت است؛ اما وقتی دو نفر دارند همدیگر را ارزیابی می کنند، اگر با عقل و منطق شان به این نتیجه برسند که برای هم مناسب نیستند، اما آن کشش ناهشیار ایجاد شده باشد، ممکن نیست تصمیمی غیر منطقی بگیرند؟

اگر در نظر بگیریم که ازدواج مهم ترین قراردادی است که آدمها در طول زندگی شان امضا می کنند، طبیعتا نگران این هستیم که چقدر این تصمیم را هشیارانه می گیرند و نکند کشش های غریزی این تصمیم را تحت تاثیر خودش قرار دهد. به این دلیل، رابطه جنسی مکرر و پرشور، برای دختر و پسری که در دوره نامزدی هستند، به معنای اولی که در ابتدا ذکر شد، خطاست. در معنای دوم، یعنی حتی وقتی تصمیم نهایی شده اما عقد دایم قانونی صورت نگرفته شاید بتوان رابطه جنسی بجز دخول را پذیرفت اما رابطه جنسی کامل را نمی شود تایید کرد.

سوالی که مخصوصا سال های اخیر خیلی از زوج ها در ذهن دارند این است که اگر هیچ رابطه ای نباشد، مبادا که طرف مقابل ما مشکلی داشته باشد و ما نفهمیم. یا اینکه نکند از نظر جنسی با هم تناسب نداشته باشیم.

این درست است و شاید برای همین، ما تجربه های جنسی محدود برای شناخت طرفین از همدیگر را در دوره نامزدی حتی در معنای اول هم می پذیریم؛ اما تجربه، تنها راه شناخت نیست. می شود آدمها کوچکترین تماس جنسی هم نداشته باشند اما با مشاوره مساله را حل کنند. مشاوره جنسی می تواند به زوجین کمک کند از نظر میل و توانایی جنسی همدیگر را ارزیابی کنند که این هم جنبه مهمی از ارزیابی آدمها از هم، برای تشکیل زندگی مشترک است.

نکته ای که همیشه باید یادآوری کرد این است: ممکن است اولین تجربه های جنسی یک زوج لزوما آن تجربه رمانتیکی نباشد که در ذهن دارند. همیشه مدتی طول می کشد تا آدمها بتوانند تجربه جنسی خود را به اوج برسانند. پس شاید همان تجربه های اول برای ارزیابی، از قضا منجر به ارزیابی دقیقی هم نشود. نتیجه منطقی اینکه: مشاوره، روش مطمئن تری است.
 

.....