پاسخ دکتر شکیب:

اجازه میخواهم رک و راست باشم. اجازه می دهید؟ لابد از من خدمت می خواهید و نه خیانت. نمی خواهید چیزی بگویم که فقط خوشتان بیاید. باید چیزی بگویم که کمک تان کند. پس اجازه بدهید بگویم مسئول آنچه تا امروز بر شما رفته، کسی جز خود شما نیست. از سوالتان می فهمم که ذهن شما انبانی ست از گزاره های نادرست. امیدوارم اصلاح این گزاره ها بتواند کمک کند:

1- میل جنسی همسر شما کم بوده؛ قبول. آیا این مساله ای ست که با خانواده ها طرح کنید؟ جلسه خانوادگی در این مورد چه کمکی می کند؟ تاثیر آن جلسه چه بوده جز تخریب بیشتر اعتماد به نفس جنسی همسرتان و دور شدن هر چه بیشتر او از درمان؟ مسایل زناشویی که مطلقا در حریم خصوصی یک زوج هستند و اگر مشکلی هست فقط باید آن را با مشاور در میان گذاشت؛ در مورد سایر اختلاف های زن و شوهری هم ریش سفیدی و جلسات خانوادگی فقط و فقط اوضاع را بدتر می کند. البته که شما امتحانش کرده اید و می دانید چه می گویم. مراجعه به مشاور و درمانگر، تنها راه حل است.

2- قرار نیست به هر قیمتی کنار بیاییم و تحمل کنیم. ما همیشه حق انتخاب داریم. به فرض که همسر شما اصلا قابل درمان نباشد (که نظر من این نیست) اما در آن صورت هم شما یکی از این دو راه را انتخاب می کنید؛ یا به خاطر خوبی هایش می مانید و شرایط را می پذیرید و البته با کمک مشاور می توانید روابط رضایت بخشی هم داشته باشید؛ یا اینکه جدا می شوید. اگر از من بپرسید البته می گویم خیری در ازدواجی نیست که در آن، نیازهای جنسی پاسخ داده نمی شود. حتما قرار نیست شوهر شما ابوبکر بغدادی باشد تا در مورد جدایی فکر کنید. با این حال، بازهم فقط شما هستید که می توانید تصمیم بگیرید درباره زندگی خودتان. اگر پذیرفتید که بمانید، مسئولیت انتخاب تان را هم می پذیرید.

3- دلم نمی آید به رویش بیاورم که دکتر برود؟ این از آن جمله های تاریخی ست. جمله بعدی تان که «بگویم هم نمی آید» ظاهرا اتهام را از شما سلب می کند، اما یک سوال: اگر در کمال صمیمیت و احترام، اما با قاطعیت، می گفتید: «همسر عزیزم، من این شرایط را نمی توانم تحمل کنم. یا با من بیا مراجعه کنیم به سکس تراپیست و تلاش کنیم مشکل را حل کنیم، یا اینکه بهتر است بیشتر از این همدیگر را آزار ندهیم» همسرتان چه پاسخی می داد؟ آیا بازهم راضی نمی شد مراجعه کند؟ اما شما این کار را نکردید و برعکس، به او این پیام را منتقل کردید که هرکاری هم بکنی، من که هستم و تازه میخواهیم بچه دار هم بشویم! خب از خودتان بپرسید: در این صورت همه اعتراض های شما، معنایی جز غر زدن پیدا می کند؟

4- در این وضعیت، آمدن یک فرزند دیگر دقیقا چه کمکی به چه کسی می کند؟ لابد فکر می کنید یک بچه می آورم که حواسم به او پرت شود و این فکرها از سرم بیرون برود. اگر این طور باشد شما درواقع فرزند نمی آورید. بازیچه ای برای خودتان دست و پا می کنید. فکر می کنید یک انسان دیگر را به این دنیا آوردن، به بهای سرگرمی شما، کاری اخلاقی ست؟ از طرف دیگر، سه چهار سال هم به این ترتیب گذشت. بالاخره چه می کنید؟ عقب انداختن مساله، کمکی به حل آن نمی کند.

5- اختلال نعوظ همسر شما به احتمال بسیار زیاد، منشا روانی دارد. این را نباید با قاطعیت بگویم چون همسر شما را ندیده ام و شرح حال شما هم مختصرتر از آن است که بشود تشخیص قطعی گذاشت. اما با رفتاری که شما روایت کرده اید، اختلال عملکرد جنسی ناشی از اضطراب تشخیص اول است. دارویی برای همسر شما نیست واگر قرار بود دارویی کمک کند، همان ویاگرا می کرد. همراه همسرتان مراجعه کنید برای درمان. حتی اگر اختلال نعوظ درمان نشود، دستکم یاد می گیرید چطور می شود در این شرایط هم روابط جنسی رضایت بخشی داشت.