دکنر شکیب: تعارف نکنیم. رابطه، داد و ستد است. ما وارد رابطه می شویم که به نیازهایمان پاسخ دهیم. نیاز جنسی، نیاز به دوست داشتن و دوست داشته شدن، به امنیت، به حرمت نفس و... لابد ما هم به نیازهای طرف دیگر پاسخ می دهیم.

آنچه رابطه را از بده بستان های دیگر متمایز می کند این است: محاسبه کار عقل است، اما ما با دل مان وارد رابطه می شویم. از کسی خوش مان می آید و نمی دانیم چرا، و داد و ستد را شروع می کنیم... اما دیری نمی پاید که «اگر» چشم باز کنیم، ممکن است ببینیم آنچه می دهیم با آنچه می گیریم، همپا نیست. داریم زیان می دهیم.

اینجاست که همان نزاع تاریخی عقل و دل آغاز می شود. عقل می گوید برو و دل می گوید بمان.

اگر هشیار باشیم، شاید به خودمان بگوییم: «من دیوانه ام، عاشقم، بی دریغ می دهم و به آنچه می گیرم نمی اندیشم» اما انبان بخشندگی مان روزی خالی خواهد شد. هیچکس، ایثارگر ابدی نیست.

اگر هم ناهشیارانه ادامه دهیم، روزی می رسد که طوفان خشم ها و حقارت باختن های پی در پی، خانه رابطه را ویران می کند.

رابطه ای ماندگار است که داد و‌ستدی عادلانه در بر داشته باشد. بازی برد-برد ادامه دارد. بازی های برد-باخت تمام می شوند. و بازنده، بالاخره، یک جایی، یک وقتی، تلافی خواهد کرد.