دکتر محمدرضا رجبی شکیب:

مدتها بود می خواستم درباره اش بنویسم اما صبر کردم. وقتی سروصدا زیاد است، آدمها کمتر فکر می کنند و  بیشتر حرف می زنند؛ حرف حساب هم کمتر شنیده می شود.

یک روز صبح از خواب بیدار شدیم و دیدیم که فریاد می زنند: ایهاالناس! وامصیبتا! چشم هایمان را مالیدیم و پرسیدیم: چه شده؟ گفتند: نمی دانید؟ دولت سندی را امضا کرده که طبق آن باید همجنس بازی را در ایران به رسمیت بشناسیم و در مهد کودک ها به بچه ها سکس یاد بدهیم!

حرف عجیبی به نظرمی رسید. نداشتیم از این چیزها. باید از خودمان می پرسیدیم: مگر می شود؟ مگر کسی می تواند چنین کاری بکند و قایم اش کند؟ چطور در بقیه کشورهای مسلمان کسی اعتراض نکرده؟ با عقل جور در نمی آید که...

اما داستان ما جور دیگری پیش رفت. جماعت «ایهاالناس! وامصیبتا» از قبل فیلم ها و شب نامه هایشان را آماده کرده بودند و از در و دیوار شروع کردند روی سر ما ریختن. و عده ای بی آنکه همان چند سوال ساده را از خودشان بپرسند، لب به دندان گزیدند:  واقعا؟ وااای! می بینی این فلان فلان شده ها مملکت را دارند به کجا می برند؟ و اینگونه شد که جمعیت کثیر «واقعا؟ وااای» شکل گرفت که شدند بوقچی جماعت قلیل «ایهاالناس! وامصیبتا».

یادمان باشد ما خیلی بیشتر از اینکه دوست داشته باشیم واقعا پر باشیم، دوست داریم خودمان را پر نشان بدهیم. پس همیشه کمتر فکر می کنیم و بیشتر فوروارد می کنیم.

دیروز پیامی داشتم از یکی از همراهان کانال که با اضطراب و اصرار زیاد میخواست سوالش را فوری جواب بدهم. فکر کردم چه اتفاقی افتاده. سوالش این بود: آیا مقعد هم مثل واژن پرده دارد؟

ما در جامعه ای زندگی می کنیم که وقتی دختر نوجوانی می شنود مقعد هم ممکن است آسیب ببیند و در معاینه بکارت معلوم شود، اولین واکنش اش این است: وااای! بدبخت شدم! و یک لحظه هم فکر نمی کند که مگر می شود مقعد پرده داشته باشد؟؛ جامعه ای که در آن، دخترانی که حتی تفاوت واژن و مقعد را نمی دانند، رابطه برقرار می کنند و  جماعت «ایهاالناس! وامصیبتا!» جماعت ساده لوح «واقعا؟ واااای» را از آموزش های جنسی متناسب با فرهنگ و تعریف شده برای سنین مختلف می ترسانند.

ساده لوحی واژه ای نیست که خوشحال باشم از استفاده اش. واژه دقیقی هم نیست. شاید «علم گریز» یا «دشمن تحقیق»، یا «تنبل فکری»، دقیق تر باشند. از واژه که بگذریم، معنا این است: ما را عادت داده اند فکر نکنیم و چرا نگوییم و تقلید کنیم و این متضاد با «روش علمی» است که کشورهای پیشرفته دنیا، سالها است در پیش گرفته اند. وقتی از روش علمی می گوییم، همه می گویند به به. کسی مخالف نیست. اما آیا واقعا می پذیریم اش؟

روش علمی یعنی یافتن پاسخ هایی برای یک مساله با بررسی دقیق تمامی احتمالات و  ۵ مرحله دارد: ۱-احساس مشکل یا مسئله؛ ۲- تبیین و تعریف آن؛ ۳- صورت بندی فرضیه؛ ۴- استدلال؛ ۵- آزمون فرضیه. کسی که روش تفکرش، علمی است، وقتی مساله ای را حس می کند اولین گزاره ای که به عنوان پاسخ می یابد (از هر کسی، یا با اندک تفکری) را به عنوان پاسخ قطعی نمی پذیرد و بعد هم شاهرگ اش را در دفاع از آن نمی گذارد.
      
در مناقشه 2030 یکی از همراهان کانال فیلمی فرستاد که در آن، جوانی که نویسنده و پژوهشگر معرفی شده بود، با ادبیاتی «ظاهرا» علمی و با کاربرد واژه های انگلیسی می گفت که بله، ما در دنیا دو جور آموزش جنسی داریم. یک جورش فلان و یک جورش بهمان و... کنجکاو شدم بدانم این آدم کیست. نکند صاحب نظری در این حوزه است که من نمی شناختمش. گوگل کردم و تنها چیزی که یافتم چنین رزومه ای بود: «قریب به چهار سال تحقیق در مورد زوایای گوناگون بحران جمعیتی. ارائه بحث جمعیت برای اقشار مختلف مردم از جمله استادان، معلمین، مسئولین بسیج دانشجویی دانشگاه های کشور، کارمندان و …انجام امور اجرایی در ارتباط با بحران جمعیت...» حتی بدون اشاره به تحصیلات اش.
 
2030 در چنین فضایی 2030 شد. بالاخره هم که دولت عطایش را به لقایش بخشید و فرمودند قضیه این بوده که ما باید استقلال در برنامه ریزی داشته باشیم، نه اینکه دیگران برای ما هدف گذاری کنند. این را بگذارید کنار  فریادهای «ایهاالناس! وامصیبتا»ی آن روزها.

تا وقتی بیماری تنبلی فکری در جماعت «واقعا؟ وااای» درمان نشود، هرکس با صدای بلندتر فریاد بزند، یا دروغ های بزرگتری بگوید، نانش در روغن است. در چنین جامعه ای است که شایعه به سرعت نور پخش می شود؛ آدم ها راحت فریب می خورند؛ و کمتر کسی هم حوصله خواندن یادداشت به این بلندی را خواهد داشت.