پاسخ دکتر شکیب:

این پرسش بهانه خوبی ست برای مطرح کردن یکی از گرفتاری های جامعه ما. اگر فکر می کنید منظورم «همجنسگرایی» است، اشتباه می کنید. همجنسگرایی، گرفتاری نیست و در همه جوامع و در طول تاریخ بوده و هست و خواهد بود و فقط یک ذهن بیمار می تواند بگوید: «نه، ما که اصلا نداریم!» مطالعات می گوید حدود 5 درصد افراد هرجامعه ای همجنسگرا هستند. اما گرفتاری این است که نمی دانیم باید با این پدیده چطور برخورد کنیم.

کم نیستند کسانی که فکر می کنند همجنسگرایی را می شود با ازدواج درمان کرد! نتیجه آن می شود که دیدید. نه فقط مشکل حل نمی شود، که به دیگران هم آسیب می رسد. اما چطور باید با همجنسگرایی برخورد کرد؟ بهتر است اول کمی بیشتر درباره جنس و جنسیت و گرایش جنسی بدانیم.

اولا جنس (sex) با جنسیت (gender) فرق دارد. جنس یعنی قالب مرد یا زن؛ یعنی آن چیز که اندام های جنسی تعیین کننده آن هستند. اما جنسیت فیزیکی نیست و شامل ذهنیت، رفتار و تعامل های اجتماعی فرد می شود. وقتی جنس و جنسیت یکی باشند، همه چیز آرام است، اما گاهی این دو با هم همخوان نیستند.

مثلا فردی که آلت مردانه دارد، اما جنسیت واقعی اش زن است؛ یعنی ذهن زنانه ای دارد، رفتارهایش زنانه است، از مردانگی اش راضی نیست و  دلش می خواهد هم در جامعه و هم در روابط جنسی نقش زنان را ایفا کند. می گوییم «جنس» این فرد از نظر زیستی مرد است اما «هویت جنسیتی» او زن است. این اتفاق می تواند برعکس هم باشد و در هر دو حالت، این افراد را تراجنسی (transsexual) می نامند.

اگر تا اینجا و با این حرفها دندان به لب گزیده اید، بدانید که ایران یکی از پیشروترین کشورها در زمینه پذیرش افراد ترنس سکچوال است و این را مدیون پشتکار و جدیت فریدون خاتون پور ملک آرا (که بعد از تغییر جنسیت به نام مریم خاتون پور ملک آرا شناخته شد) هستیم؛ اولین ایرانی ای  که به طور رسمی تغییر جنسیت داد و توانست در دهه 60 از امام خمینی (ره) فتوایی تاریخی بگیرد. حتما توصیه می کنم داستان خانم ملک آرا که همین 4 سال قبل از دنیا رفت را در ویکی پدیا بخوانید: https://goo.gl/dz9ghx

او زن بود؛ الگوی خوبی برای دختران ایرانی که هنوز خودشان را مجبور می دانند تن دهند به خفت معاینه برای گواهی بکارت و نمی دانند چه باید بکنند.

ادامه مطلب را در پست بعد بخوانید.