پاسخ آناهید:

فکر میکنم تمام اقایون علاقه مند به وابستگی همسر شون از نظر مالی  و احساسی و...نیستن.

برای مثال با اینکه انسان مستقلی هستم اما همیشه نا خود اگاه دوست داشتم مرد من هم مقدار  بیشتری مراقب من باشه یا حامی من باشه،اما تفکرات همسر من و رفتار ایشون در بسیاری از موارد متفاوت هست و حتی باعث قویتر شدن و مستقلتر شدن من شده.

با اینکه همیشه فریاد برابری سر میدم و‌معتقد هستم که خانمها باید مستقل باشن تا اگر جایی از زندگی با کمبودی مواجه شدن بتونن از پس خودشون بر بیان  و مواردی دیگه، از نظر عاطفی هم این احساس رو داشتم که ای کاش همسر من در این زمینه قویتر بر خورد میکرد.

این تفکر من شاید از سنت ایرانی بودن سرچشمه میگیره که هنوز به استقلال رسیدن کامل در من نهادینه نشده و مقداری منتظر قدرت همسرم هستم. برای مثال در زمان نامزدی در بیشتر مواقع سعی کردم به همسرم نگم بیا دنبالم بریم بیرون همیشه میگفتم من تا یک جایی میام شما هم همونجا منو سوار کن از اونجایی که مسیر خونه من و ایشون حدودا ۳۰دقیقه با ماشین راه بود من هم هیچ فشاری  نمیاوردم.

این قضیه برای عقاید من خوب بود اما خانواده من بعد از یک مدت اعتقاد داشتن که چرا ایشون نمیان دنبال شما؟! اگر کاری دارن این قضیه هیچ ایرادی نداره اما اگر کاری ندارن باید با عنوان همسر شما بیان دنبالتون. من هم توجیه خودم رو میاوردم اما خانواده من فکر میکردن من روی گفتن ندارم و نمیخوام که فشار بیاد به ایشون.

در ابتدای نامزدی ایشون با اینکه ماشین داشتن حتی نمیگفتن من میام دنبال شما ،خوب با اینکه میدونستم تنبل میشم به مرور و عادت میکنم ولی از یک سمت هم دوست داشتم که این حسو داشته باشه که حتما بیاد دنبال من ولی این اتفاق نمی افتاد یا خیلی کم و یا به درخواست خود من بود.