پاسخ دکتر شکیب:

شیوای عزیز. سلام

یادم نمی آید کی گفتم برویم جار بزنیم؟ چه چیز را اصلا جار بزنیم؟ چرا فکر می کنیم یا باید جار بزنیم، یا باید سکوت کنیم؟ راه دیگری نیست؟

من با حرفهایت مخالفم نیستم. اما مشکل من این است: شما منتظری که چه کسی بیاید و اوضاع را درست کند؟ غیر از من و شما و همان دختر بینوا و مادرش و بقیه، همین خودمان، کی هست؟ لطفا نگویید نظام و دولت و مجلس و قوه قضاییه، که آنها هم همین خود ما هستند. فکر می کنید بیشتر از ما می فهمند؟ بیشتر از ما شهامت دارند برای تغییر؟

شما که پزشک آینده این مملکتی و این طور می گویی، من به چه کسی امیدوار باشم؟ کی قرار است بیاید و به قول شما فرهنگ ما را درست کند، جز خود ما؟

اگر آن رزیدنت که گفتی، بجای کوتاه آمدن و دروغ نوشتن در پرونده بیمار، مددکاری بیمارستان را در جریان قرار می داد، اگر مددکار بیمارستان آدم روشنی بود و تلاش می کرد به دختر و زنی این چنین آسیب دیده کمک کند، فکر نمی کنی بهتر بود؟ من نگفتم فریاد بزنیم. از انفعال و سکوت اما به کجا می رسیم؟

به سلامت روان دختری که دوباره به همان خانه برمی گردد و با همان پدر زیر یک سقف زندگی می کند، فکر کردی؟ چنان مادری، اصلا صلاحیت داشت درباره دخترش تصمیم بگیرد؟ فقط آبرو مهم است؟ فقط مهم است که دختری شوهر کند و خلاص؟ خیالم راحت شد خدا را شکر. شوهر کرد و رفت. آخیش.

فرهنگ را ما می سازیم شیوا جان. تغییر را ما ایجاد می کنیم. و اولین تغییر را باید در ذهن مان ایجاد کنیم. این الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم.