دکتر شکیب:


آدمیزاد هر قدر هم خودش را اشرف مخلوقات بداند، نمی تواند انکار کند که همیشه، از گهواره تا گور، غرایز ناهشیار درون اش، او را به این سو و آن سو می رانند. واقعیت این است: ما هر زمان در مجاورت جنس دیگر (اکراه دارم از به کار بردن واژه جنس مخالف) قرار می گیریم، نیرویی ما را به سمت او می کشد. قطب های مخالف، یکدیگر را جذب می کنند.
ما البته بی اختیار نیستیم که ناگهان بچسبیم. نیروهای مخالفی هم هستند؛ چه در ناهشیار و چه در هشیار. برآیند این نیروهای مثبت و منفی ست که تعیین می کند ما به هم نزدیک می شویم یا نمی شویم.
اما قانون پیشرفت می گوید: هرچه مجاورت طولانی تر می شود، نیروهای مثبت به نیروهای منفی می چربند و عمق رابطه پیشرفت می کند. ما شاید در اولین دیدارها فقط تماس چشمی داشته باشیم اما در دیدارهای بعد، تماس دست هم مطلوب ما می شود. و به همین ترتیب...
اگر قانون پیشرفت را به رسمیت نشناسیم، نمی توانیم خوب مدیریت کنیم. اگر یادمان برود که وقتی با جنس دیگر خلوت می کنیم، در تنهایی، بازداری های ناهشیار کمتر اند؛ و وقتی در دنیای غیر واقعی هستیم، آنجا هم نیروهای منفی کمرنگ تر می شوند؛ و وقتی تماسی را در پایین ترین سطح آغاز کردیم، ناگزیر سطح تماس بالاتر و بالاتر می رود، ممکن است ناگهان چشم باز کنیم و ببینیم عقل و منطق مان مغلوب غرایزمان شده. آن وقت، هیچ کس جز خود ما مسئول هر آسیبی که به ما می رسد، نخواهد بود.