مردی که نمیتوانست زن باشد

دکتر محمدرضا رجبی شکیب:

ژانویه 1965 خانواده ریمر صاحب یک دوقلوی پسر تک تخمکی شد. بروس و برایان ریمر؛ مثل سیبی که از وسط دو نیم کرده باشند. همه چیز عالی بود، تا اتفاقی افتاد که برای همیشه، سرنوشت یکی از دوقلوها را عوض کرد. در 6 ماهگی هر دو پسر دچار مشکل دفع ادرار شدند. پزشکان گفتند با یک جراحی ساده می شود مساله را حل کرد. اما فاجعه در کمین بود. بروس حین جراحی، به دلیل اشتباه پزشک، دچار سوختگی آلت شد.

مادر و پدر بروس نمی دانستند چه باید بکنند. آنها نگران آینده فرزندی بودند که پسر بود، اما دیگر آلت مردی نداشت.  هنوز بروس دو ساله نشده بود که آنها با پروفسور جان مانی آشنا شدند؛ روان شناس مشهوری که درمورد جنسیت مطالعه می کرد و ما بسیاری از دانسته های امروزمان درباره جنس و جنسیت را مدیون او هستیم.

جان مانی این ایده را مطرح کرد که آنها می توانند از همین دو سالگی جنسیت بروس را عوض کنند. او به پدر و مادر بروس اطمینان داد می تواند کاری کند بروس در آینده در نقش یک دختر تمام عیار ظاهر شود. نظریه او این بود که ژنتیک، فقط جنس مرد و زن را تعیین می کند و جنسیت، حاصل یادگیری محیط است. مثلا اگر با پسری از ابتدا مثل یک دختر رفتار شود، هویت جنسی او در قالب یک دختر شکل می گیرد و او نقش جنسیتی یک دختر را می پذیرد.

درواقع، جان مانی به دنبال اثبات نظریه خود بود و مورد بروس، می توانست بهترین فرصت برای اثبات آن باشد؛ چرا که بروس، یک دوقلوی عینا مثل خود داشت و اگر با تربیت دخترانه، بروس دختر می شد، در مقایسه با برادرش برایان که ژنوم کاملا مشابهی با او داشت، ثابت می شد که ژنها نقشی در تعیین جنسیت ندارند.

پدر و مادر بروس، ایده پروفسور مانی را پذیرفتند. بیضه های بروس برداشته شد، نامش تغییر کرد و تحت درمان های پزشکی و روانی برای تغییر جنسیت قرار گرفت. بروس دو ساله، ناگهان تبدیل شد به برندا.

سالهای بعد، به نظر می رسید همه چیز طبق برنامه پیش می رود. برندا هرچند کمی با بقیه دخترها فرق داشت، اما او را به عنوان یک دختر پذیرفته بودند و برندا هم ظاهرا جز اینکه از ویزیت های سالانه دکتر مانی فراری بود، شکایت دیگری نداشت.  در آغاز نوجوانی، هورمون درمانی برای برندا آغاز شد تا شکل اندامش هم زنانه شود.

جان مانی وقتی برندا 9 ساله شد، مقاله ای منتشر کرد و با افتخار از اثبات نظریه اش سخن گفت. اما از اینجا به بعد اوضاع خوب پیش نرفت.

بروس کم کم به دختر افسرده ای تبدیل شد. او از جمع گریزان بود و همسالانش هم او را نمی پذیرفتند؛ کمی که بزرگتر شد، معلوم شد او زمخت تر از این است که یک دختر باشد. اندام هایش عضلانی و مردانه بودند و خلقیاتش هم بیشتر شبیه مردان بود. او دختری بود تنهای تنها.

برندا در 13 سالگی اقدام به خودکشی کرد و مدتی بعد به پدر و مادرش گفت که اگر بخواهند همچنان او را پیش دکتر مانی ببرند، بازهم خودکشی خواهد کرد. روند درمانی او متوقف شد. پدر و مادر نمی دانستند با دختری تا این حد افسرده و غمگین چه کنند. سال 1980 بود که آنها واقعیت را به او گفتند. گفتند که برندا در اصل یک پسر بوده و برندا، تنها چند روز بعد از شنیدن واقعیت، تصمیمش را اعلام کرد: او می خواست به جنسیت واقعی اش برگردد. می خواست از این پس نامش دیوید باشد.

دیوید چند سال تلاش کرد تا هویت جنسی مردانه خود را تثبیت کند. چند سال بعد، عمل های جراحی و درمان های هورمونی، این بار در جهت مخالف، دوباره شروع شد. پستانهای برندا برداشته و عمل بازسازی آلت جنسی انجام شد. در 22 سالگی، دیوید ریمر، کاملا یک مرد بود.

در 25 سالگی دیوید با دختری به نام جین فونتین تصمیم به ازدواج گرفت. آنها 3 کودک را به فرزند خواندگی پدیرفتند. گویا دیگر قطار روی ریل افتاده بود. اما این هم پایان ماجرا نبود.

دیوید ریمر، مردی که اندام های جنسی نداشت، با تجربه های عجیبی که در کودکی و نوجوانی از سر گذرانده بود، و البته شهرتی که در این مسیر به دست آورده بود، زندگی آرامی نداشت. سال 2002، برادر دوقلویش برایان، به دلیل اوردوز در مصرف داروهای ضد افسردگی، از دنیا رفت. دو سال بعد، جین فونتین، همسرش، درخواست طلاق کرد. و دو روز بعد از آنکه دیوید از دادخواست طلاق باخبر شد، 4 می 2004  در پارکینگ یک فروشگاه عمومی، با شلیک یک تفنگ ساچمه ای به سرش، به زندگی اش پایان داد.

 30 سال بعد از آنکه نظریه جان مانی در مورد غلبه تاثیر محیط بر ژنتیک برای تعیین جنسیت، در محافل علمی پدیرفته شده بود و برمبنای آن هم بسیاری افراد تحت درمان های تغییر جنسیت قرار گرفته بودند، دیوید ریمر، گلوله ای در مغز این نظریه شلیک کرد. حالا می دانیم که جنسیت و رفتارها و گرایش های جنسی افراد هم ریشه در بیولوژی و ژن های آنها دارند. هرچند که هنوز نمی دانیم نقش تجربه های کودکی و اجتماع دز این گرایش ها تا چه حد تعیین کننده است.