پاسخ نگار به فرزاد:

به نظر من در حال حاضر این که در این موقعیت راه سرزنش رو در پیش بگیریم که چرا با این گرایشاتی که داشتن تن به ازدواج دادن یا چرا صاحب فرزند شدن مشکلی از مشکلات ایشون کم نخواهد کرد.

این که ایشون در حال حاضر رضایت نسبی از زندگی دارن و علاقه ای که به همسرشون دارن میتونه کمک و انگیزه ای براشون باشه در راه حل این مساله، فکر میکنم اولین و مهم ترین قدم فرزاد حل و فصل این موضوع در رون خودش و مقابله با حس گناه همراهش باشه، که البته نه با انکار و سرکوب بلکه به شکل منطقی و به کمک یک روانشناس.

طی دوران نوجوانی درصدی از افراد (با شیوع بیشتر در پسران)  گرایش های هم جنس گرایانه را تجربه میکنند و البته درصد زیادی از این افراد بعد از ورود به بزرگسالی این گرایش رو از دست میدن. پس دلبستگی صرف به بعضی از دوستان همجنس نمیتونه دلیل مطلقی بر همجنس گرا بودن فرد باشه. تجربه حس تکرار نشدنی طی رابطه با جنس هم «ممکنه» به دلیل سن ایشون و هیجان ناشی از انجام یک کار ممنوع بوده باشه، و در پی اون تمایل به تکرار این تجربه در رویا ها که منطقه‌ی بدون سانسور کارکرد روان هست. البته همه این موضوعات احتمال هستند و حتما باید در کنار یک متخصص بررسی بشن در موردشون صحبت بشه و مناسب ترین تصمیم گرفته بشه.

انکار و واپسزنی راه حل هیچ کدوم از مشکلات زندگی نیست، و فقط مثل مسکن یک سری نشانه های موضوع اصلی رو از بین میبره، هر چه بیشتر از مسکن کمک بگیرن بیشتر این اجازه رو به  مساله کوچک اولیه میدن که بدون سر و صدا رشد کنه و تبدیل به توموری مقاوم به درمان بشه.

در آخر هم آرزو میکنم روزی رو که بیان مشکلات فردی قضاوت های دیگران رو در پی نداشته باشه، تا شاهد این حجم از ترس از آبرو و حفظ ظاهر ها و نگفتن ها و فرار کردن ها نباشیم.