سلام آقای دکتر

من  ۳۸ سال دارم و صاحب یک فرزند. از کودکی هیچ حسی در مورد جنس مخالفم نداشتم. اوایل و تا بعد از سن بلوغ این رو یک حسن میدونستم که خلاف شرع نکردم و نسبت به هم سن و سالهام پاکترم اما حس دلبستگی به بعضی از دوستانم داشتم و احساس میکردم اگر نبینمشون به شدت دل تنگ میشم. فکر میکردم این یه ویژگی خاصی هست که خدا درون من قرار داده.

علاقه زیاد یکی از دوستانم به من منجر به سکس از روی لباس شد و هر بار احساس گناه، من رو از اون برای مدتی دور میکرد و نمیخواستم ببینمش. اون هم به شدت برای من دلتنگ میشد تا اینکه از دلم در میآورد.

بعد از چند سال سکس کامل با اون منو به آرامش میرسوند و با خدا میگفتم من اون رو از روی هوس نمیخوام و واقعا هم سکس مرحله ابراز علاقه ام به اون بود.
من بالاخره ازدواج کردم با این فکر که بعد از ازدواج از فکر ارتباط با همجنس بیرون میام. دوست من هم بعد از چند سال ازدواج کرد.

حالا چند سال گذشته و من از ازدواجم خیلی راضی هستم و همسرم رو خیلی دوست دارم و عاشق بچه ام هستم و همسرم هم بیش از من علاقه به من دارد و به من همیشه عشق ورزیده و میورزد. اما بزرگترین چیزی که منو عذاب میده این که من هیچ وقت اون لذتی که به همجنسم دارم به همسرم نداشتم. به ارگاسم میرسیدم و میرسم اما اون تپش قلب و اون شوقی که با دوستم داشتم رو با همسرم ندارم.

در طول زندگیم هرگز خواب یه دختر من رو به ارگاسم نرسونده ولی برعکس خواب یه همجنس رسونده. مدتها با خودم میگفتم چرا اخه خدایا منو این طور آفریدی؟ من همیشه نمازم رو تا حالا خونده ام و روزه هام رو گرفتم. ترس اون دنیا از همجنسگرای ام و عدم اون لذت جنسی با همسرم منو توی این دنیا معلق نگه داشته  و  سر در گمم. آیا راه به آرامش رسیدنی هست؟