دکتر محمدرضا رجبی شکیب:

سازمان ثبت احوال، آمار ازدواج و طلاق سال ۱۳۹۶ را منتشر کرده: ۶۰۹ هزار ازدواج و  ۱۷۵ هزار طلاق. یعنی نسبت طلاق‌ها به ازدواج‌های ثبت‌شده پارسال به ۲۹ درصد رسیده که بالاترین آمار موجود از سال ۱۳۴۴ است.

چرا؟ هرکس پاسخی می دهد. عده ای که سالها نگران تهاجم فرهنگی بودند و می گفتند مقصر ماهواره و اینترنت است، حالا بند کرده اند به تلگرام. عده ای عمیق تر نگاه می کنند و ریشه های اقتصادی ماجرا را می بینند. عده ای مهم ترین دلیل طلاق را مشکلات جنسی عنوان می کنند و عده ای هم تفسیرهای آخرالزمانی خودشان را دارند.

طلاق، حاصل نارضایتی است. آدمها ازدواج می کنند که حالشان خوب تر شود. وقتی نمی شود، ناراضی می شوند. نارضایتی زناشویی اما حاصل دو چیز است: انتخاب غلط و رفتار غلط.

وقتی «فله ای» ازدواج های دانشجویی را ترویج کردند، وقتی شعار ازدواج زود و آسان دادند، وقتی هنوز هم جرات ندارند باور کنند ازدواج، تنها راه پاسخگویی به نیازهای جنسی نمی تواند باشد، وقتی هنوز جوانان را برای ازدواج تحت فشار می گذارند، انتخاب غلط، بیشتر و بیشتر می شود.

مراجعی داشتم، دختری ۲۷ ساله و دانشجوی فوق لیسانس مهندسی در تهران، که پدر و مادرش، دلسوزانه (!) او را دو هفته بعد از خواستگاری، برای عقد با پسری مغازه دار در شهر خودشان تحت فشار گذاشته بودند، با این استدلال که «گاهی آدم باید بین بد و بدتر انتخاب کند!»

تا وقتی ازدواج بد، بد است و ازدواج نکردن، بدتر، افزایش آمار طلاق عجیب نیست.

عامل دوم، رفتار غلط، خودش حکایت مثنوی هفتاد من کاغذ است. از نظام تربیتی  خانواده ایرانی که خروجی اش اغلب موجوداتی منفعل-پرخاشگرند (و مگر  والدین آنچنان، جز فرزندانی این چنین تربیت می کنند؟) تا نظام آموزشی ناکارآمدی که از ابتدایی ترین آموزش های جنسی می ترسد اما افتخار می کند ذهن دانش آموزان را پر کند از محفوظات بی مصرف؛ تا نظام رسانه ای رسمی که اگر در آن بخواهی چیزی را آموزش بدهی که مشکلی را از زوجی حل کند، از نهادهای بیشمار نظارتی تذکر می گیری.

همه و همه دست به دست داده اند تا دختران و پسران غلط ازدواج کنند، و چون کسی به آنها یاد نداده چطور سازگار شوند، غلط رفتار کنند، و حاصل این غلط اندر غلط چه می تواند باشد جز ناکامی و نارضایتی؟

جالب است که با همان استدلال «بد و بدتر» عده ای معتقدند این زوج های ناراضی را باید به هر قیمت زیر یک سقف نگه داشت. طلاق قبیح است و عرش خدا را می لرزاند. پس بسوزید و بمیرید و خیانت کنید، اما جدا نشوید. مهم نیست که در این بازی باخت-باخت، جامعه ای افسرده و پر عقده شکل می گیرد. مهم نیست بچه هایی که از پدر و مادری درمانده و ناخشنود الگو می گیرند، در بزرگسالی همان نقش ها را بازی می کنند و نسل به نسل، غلط ها منتقل می شود. اینها مهم نیست. مهم چیست واقعا؟

مهم این است که تلگرام را فیلتر کنیم و پیام رسان تولید داخل را حمایت کنیم.