بد نیست که این بحث را با اسطوره زدایی بسط و گسترش دهیم. البته نه به صورت حکم قطعی، چرا که چیزی که حکم باید یا نباید به خود بگیرد، امری نسنجیده است. اصولا هر تلاشی که برای موکد ساختن امری صورت می گیرد؛ خود نوعی گام برداشتن به سوی اسطوره زایی است.

 

به عنوان مثال می توان گفت که، جنبه ی تبلیغی یک محصول، نوعی چنگ زدن به اسطوره و بزرگنمایی آن محسوب می شود و حتی اگر خود آن محصول در خور ستایش باشد، از موثر بودن آن می کاهد. متاسفانه در امور مختلف گرایش عام به سوی اسطوره زایی است و همین امر دامنگیر مسائل پیرامون ازدواج و به طور کلی تمام شئون زندگی شده است. ازین رهگذر است که حتی سفره های عقدمان نیز به خاطر گرفتار شدن در دامن مقایسه و چشم و هم چشمی، با لعابی از ادای احترام به سنت های مقدسمان، حالت نوعی عام فریبی یا شاید خود فریبی را به خود گرفته است. پر واضح است که منافی سنت ها بودن امکان پذیر نیست؛ ولی آیا می شود خوشبختی و آرامش را قربانی ادای دین به سنتهای ارزشمند کرد؟

متاسفانه امروزه مراسم عروسی بالاخص سفره های عقد، حکم صورتکهایی را پیدا کرده است که بیشتر برای ترکاندن چشم حسود و بخیل استفاده می شود. چه بسا در چنین مجالس مجلل و پر طمطراقی، از نظر باطنی و درونی، احساس آرامشی در زوجین وجود نداشته باشد و چه بسا زوجینی که به خاطر این بایدهای کمر شکن و هزینه های هنگفت قربانی خویشتن فریبی یا تعصب ناموجه برای ادای سنتها شده اند.

(آخرین ویرایش در این ارسال: ۲۱ اسفند ۱۳۹۶ ۱۱:۲۵ عصر، توسط farzaneh.)