اولین نکته ای که با دیدن عنوان، به ذهن خطور می کند این است که، اصولا منشا سفره ی عقد چیست و چه ضرورتی برای آن وجود دارد؟

 

البته به سادگی می توان از ظاهر امر پاسخ این پرسش را یافت. همبستگی و ترکیبی که در سفره وجود دارد، چیزی را برای ما یادآور می شود که نشات گرفته از کانون زندگی است. حتی ملزومات سفره ی عقد نیز این مدعا را تایید می کنند. قرآن که به عنوان کتاب آسمانی ما، در صدر این سفره قرار دارد؛ خود دلیلی بر حفظ این سنت است، آینه که نشانگر روشنایی و پاکی و صداقت است؛ مصداقی برای کانون نورانی زندگی است. شمع مصداقی برای گرمی و حرارت عشق. به همین ترتیب می توان برای هر یک از ملزومات سفره ما به ازایی عینی در زندگی واقعی یافت.

 

بی شک ورای این سخنان باید چیزی مستحکم تر وجود داشته باشد تا به خود بقبولانیم که در مراسم عقد، بودن سفره ضروری است وآن نمادی است که از هر چیز برای آن استفاده می شود. به طوری که بدون آن نماد امکان زیادی وجود دارد بسیاری از سنت ها رو به زوال رود. همانطور که خوشه ی گندم نماد برکت و پرباری است یا برگ زیتون نماد صلح، همینطور هر یک از ملزومات سفره ی عقد نمادی برای مفهومی فراتر از خود هستند که در کنار هم قرار گرفتن هر یک از آنها و تجمع این نمادهای مفهومی، خود ابهت و شکوه خاصی به سفره ی عقد می دهد. نوروز را با سفره ی هفت سینش و مراسم عقد را با سفره ی عقدش می شناسیم.

 

 

 

 

 

 

 

 

(آخرین ویرایش در این ارسال: ۲۰ اسفند ۱۳۹۶ ۰۱:۳۱ عصر، توسط farzaneh.)