باگذشت زمان علم و دانش مربوط به نیروهای هیدرولیکی بیشتر رشد کرده و راه های موثرتری برای تبدیل انرژی هیدرولیکی به کار مفید کشف شده است.

موضوع نیروهای هیدرولیکی در اصل با رفتار فیزیکی آب و سایر مایعات در حال سکون یا در حال حرکت سروکار دارد. این زمینه از قبل یکی از مسائل مربوط به مهندسی شهری بوده است. به هرحال بعد از اختراع موتور بخار توسط جیمز وات، تبدیل نیروی تولید شده توسط این موتورها به کار مفید، مورد اهمیت بسیاری واقع شد و نیاز به ابزاری بود که قادر باشد نیروی تولید شده را از نقطه ای که تولید می شود به نقطه ای که باید مورد استفاده قرار گیرد منتقل کند.

انواع وسایلی چون شافت های میله ای، سیستم های انتقال نیرو مانند جعبه دنده ها، تسمه و زنجیر ها یکی پس از دیگری اختراع شدند.

بعد از آنها توجه ویژه ای به خاصیت مایعات در انتقال نیرو داده شد. این کار عمدتا توسط اعمال فشار به مایعات ( فشار به صورت نیرو در واحد سطح تعریف می شود) صورت می پذیرد.

در واقع این موضوع خود به حوزه ای نوین در رفتار هیدرولیک مایعات تبدیل شد که به شاخه هایی چون انتقال نیرو و کنترل حرکت از طریق مایعات تحت فشار تقسیم می شد. در هر حال این شاخه ها نیز خود بر اساس خصوصیات هیدرولیکی مایعات تحت فشار کار می کنند.

برای اینکه وجه تمایزی بین این شاخه جدید با هیدرولیک مربوط به آب قائل شویم از نام هایی چون “هیدرولیک صنعتی” یا “هیدرولیک روغنی” استفاده می‌کنیم. دلیل انتخاب این نام نیز بیشتر به این خاطر است که در صنعت هیدرولیک بیشتر از روغن ها به عنوان ماده ای که قرار است فشار یا نیرو را منتقل کند ، استفاده می شود. اما آب نیز به خاطر اینکه مایع بوده و همانند سایر مایعات خاصیت تراکم ناپذیری دارد، همچنان در برخی تکنولوژی های مربوط به نیروهای هیدرولیکی کاربرد دارد.



اصطلاح هیدرولیک آبی نیز در مورد همین کاربردهای آب در صنایع هیدرولیک بود که به کار رفت. البته انواع روغن ها به خاطر مواد شیمیایی یا معدنی که در خود دارند دارای خاصیت ضد اصطکاک بسیار بالایی بوده و تا حد زیادی از بروز پوسیدگی در ماشین آلات جلوگیری می کنند. به همین دلیل است که اغلب استفاده از آنها به عنوان ماده ای که قرار است نیرو را منتقل کند، ارجحیت داده می شود.

مطالعه هیدرولیک روغنی به اواخر قرن ۱۷ ام برمی‌گردد؛ زمانی که پاسکال قانونی را کشف کرد که تقریبا شالوده تمام علم مربوط به هیدرولیک را تشکیل می داد. در قانون پاسکال می توان این جنبه از مایعات را درک کرد که هنگامی به نقطه ای از حجم آنها فشاری وارد می شود، این فشار بدون کم شدن از میزانش به کلیه ی قسمت های دیگر مایع منتقل می شود.



سپس جوزف براما ابزاری بر اساس قانون پاسکال ساخت که به عنوان پرس براما شناخته می شد. این در حالی بود که برنولی نیز از سوی دیگر قانون دیگری را در مورد مایعات کشف کرده بود. قانون برنولی بیان کننده واقعیت های مربوط به پایستگی انرژی در مورد مایع در حال جربان از لوله ها بود.

قانون برنولی به همراه قانون پاسکال اساس تمام کاربردهای موجود در زمینه هیدرولیک را تشکیل می دادند و برای تجزیه و تحلیل رفتار مایعات در محیط های مختلف به کار می روند. اما به هر حال این قوانین تا هنگام وقوع انقلاب صنعتی بریتانیا در سال های ۱۸۵۰ قابل به کار رفتن در حوزه صنعت نبودند.

پیشرفت های بعدی در این زمینه در مورد توسعه شبکه های لوله کشی آب برای فشارهای بالا رخ داد. این شبکه های لوله کشی از یک سو بین ایستگاه های تولید آب فشار بالا که توسط ماشین های بخار کار می کردند و از سوی دیگر آسیاب هایی که برای چرخیدن نیاز به نیروی محرکه داشتند ، کشیده می شدند. در این میان تعدادی از ابزارهایی چون شیر و فلکه های کنترل شار مایعات و همچنین برخی از انباشتگر ها اختراع شدند. به هر حال این پروژه ناخواسته و به دو دلیل باید تا مدت ها کنار گذاشته می شد؛ ۱- موجود نبودن بسیاری از مولفه های هیدرولیکی در آن زمان بود ۲- پیشرفت های چشم گیری که در حوزه الکترونیک اتفاق می افتادند و باعث می شدند که تجهیزات الکتریکی تا حد بسیار زیادی برای کاربردهای مختلف نسبت به تجهیزات هیدرولیکی مناسب تر به نظر برسند.

اما به هر حال اتفاقاتی که در اواخر قرن بیستم روی داد گواه آن است که ظاهر شدن شاخه ای جدید در حوزه هیدرولیک موجب شد که سیستم های هیدرولیکی به طور چشمگیری جایگزین سیستم های الکترونی شوند.

این رویدادها نقطه عطفی در مسیر پیشرفت سیستم های هیدرولیکی به شمار می روند. بعد از جنگ جهانی دوم دنیای سیستم های هیدرولیکی به کلی متحول شده و پیشرفت های عظیمی را شاهد بوده است. در حال حاضر تعداد بیشماری از ماشین های مکانیکی بر اساس هیدرولیک روغنی کار می کنند. این موارد در زمینه هایی چون انتقال نیرو از نقطه ای به نقطه دیگر و یا تقویت نیرو به کار گرفته می شوند.
منبع : لوله های بدون درز

درب ضد سرقت