پاسخ دکتر شکیب:

1- اولین کاری که باید بکنید این است: با همسرتان صحبت کنید و همه چیزهایی را که به من گفتید به او هم بگویید. در این گفتگو اما یک نکته مهم هست. خودتان رو در جایگاه رفیق همسرتان ببینید و صحبت کنید، نه در جایگاه همسر. ازش مطالبه نکنید. بهش اتهام نزنید. انگار نه انگار که شما یک طرف ماجرا هستید. انگار که اصلا کس دیگری همسر شوهر شماست و شما یک نفر سوم هستید و از این ماجرا باخبر شده اید. مثل یک رفیق دلسوز مهربان و خیرخواه صحبت کنید.

2- تا وقتی همسر شما با خودش روراست نباشد و صادقانه همه حرف هایش را نگوید، هیچ کاری نمی شود کرد. ممکن است همسر شما گرایش های همجنسگرایانه داشته باشد، یا نداشته باشد. ممکن است پای زن یا زن های دیگری در میان باشد یا نباشد. ممکن است از زندگی مشترک با شما خسته شده باشد، یا نشده باشد. این طور که شما گفته اید، شواهدی هست، اما قطعی نیست. و آیا شما می توانید با پلیس بازی به نتیجه برسید؟ من می گویم نه. جستجو و کنکاش فقط حال شما را بدتر می کند. پلیس همسرتان نباشید. رفیق او باشید و البته رفیق خودتان. اما نه، طلبکار از او و بدهکار به خودتان.

3- اگر یک روز همسرتان صادقانه اعتراف کند که دیگر زندگی مشترک با شما را دوست ندارد و می خواهد جدا شود، چه می کنید؟ تا وقتی این برایتان یک کابوس باشد و رو به رو شدن با آن در حکم مرگ، نمی توانید به آرامش برسید. در گفتگو با همسرتان، به او این حس را بدهید که می تواند همه واقعیت ها را به شما بگوید و شما هیچ قضاوتی نمی کنید و هیچ محاکمه ای هم درکار نیست. از او بخواهید تنها مسئولیت پذیر باشد. همین.

4- بعد از این گفتگو، چه به این نتیجه برسید که مشکلاتی هست که هر دو نفر اراده ای برای حل و فصل آنها دارید، چه نتیجه این باشد که بهتر است جدا شوید، در هر دوحالت، مشاوره کمک تان می کند. مراجعه کنید.

5- اگر با وجود همه تلاش های شما، همسرتان همچنان مکانیسم دفاعی انکار را به کار ببرد و شما نتوانید این دفاع را بشکنید، بقیه داستان به انتخاب شما بستگی دارد. می توانید با همین شرایط زندگی کنید و همین وضعیت را بپذیرید؛ یا جدا شوید.