سندرم «مرا ببوس»- بخش دوم

دکتر محمدرضا رجبی شکیب:

ما فطرتا می دانیم که برای به دست آوردن هر چیزی باید تلاش کنیم. یک بچه کوچک از وقتی اندام هایش توان پیدا کنند، می خزد، چهاردست و پا می رود، می ایستد، راه می رود و همه اینها را به بهای بارها زمین خوردن و درد کشیدن می کند و از پا نمی افتد. این یعنی میل به نیل به خواسته ها، حتی با پذیرش درد و اضطراب، در ذات ماست. اما ممکن است بعد از مدتی ما به قول آقای راتر، درماندگی را «یاد بگیریم». یاد بگیریم تن به قضا بدهیم و دست روی دست بگذاریم تا کسی به ما صدقه بدهد و گاهی نظام تربیتی و فرهنگی و حتی اقتصادی ما، این انفعال را در ما دامن می زند.

در سکس هم، برای لذت بردن، باید خودتان دست به کار شوید. باید فعال شوید و عمل کنید. صحبت کردن و خواستن از همسر، البته بخشی از این برخورد فعالانه است؛ اما فوروارد کردن چند پیام تلگرامی کافی نیست. باید صحبت کنید، رخ به رخ و چشم در چشم. البته فراموش نکنید که شما بالاتر از او، مربی یا والد همسرتان نیستید که انتظار داشته باشید هرچه گفتید گوش کند؛ همان طور که پایین تر از او نیستید و توجه را از او گدایی نمی کنید. شما هر دو، آدم های بالغی هستید با حقوق برابر. اگر خواسته تان را گفتید و همسرتان برایش مهم نبود، شما هم حق دارید خواسته همسرتان برایتان مهم نباشد. اما اگر هزار بار گفتید و نشنیده گرفت و شما هم همان رفتار سابق را داشتید و به همسرتان این پیام را مخابره کردید که «عزیزم، تو هرکاری بکنی یا نکنی، من همان آدم سابقم و هیچ تغییری در زندگی مان اتفاق نمی افتد» عملا حرف هایتان تبدیل می شود به «غر زدن» و همسر هم شما را در قامت یک آدم ضعیف غرغرو می بیند.

گفتم که انفعال و پرخاشگری دو روی یک سکه اند. پس می گویم فعال باشید در بیان رک و راست خواسته ها و در برانگیخته کردن خودتان هنگام سکس و در مدیریت آنچه در رختخواب اتفاق می افتد، و نمی گویم منفجر شوید و کافه را به هم بریزید؛ یا اینکه پنهان کارانه بخواهید راه دیگری برای ارضای نیازهایتان بیابید که این هم نوعی رفتار پرخاشگرانه است. باید با «شجاعت» بایستید و با «احترام» آنچه فکر می کنید و احساس می کنید را مطرح کنید و با «همدلی» گفت و گو را پیش ببرید. گاهی هم نمی شود چیزی را درست کرد. اما قبل از تلاش، حق نداریم ناامید شویم.

ما آدمیزادیم و وجه تمایز ما خلاقیت ماست. ممکن است راه پیش روی ما بسته باشد و گمان کنیم راه برگشت هم نداریم. این یعنی بن بست و هیچ کس نیست که در بن بست حالش خوب باشد. اما ما می توانیم واگرا فکر کنیم و راهی نو بسازیم. شاید این راهی باشد که تا به حال هیچ کس نرفته، اما وقتی می تواند حال ما را خوب کند، یعنی برای ما کار می کند و همین کافی است. البته که اینجا می رسیم به نظریه آقای راجرز و ناهمخوانی بین خودپنداره واقعی و خودپنداره ایده آل و اینکه ما را این طور بار آورده اند که در انتخاب هر راهی باید تایید دیگران را داشته باشیم وگرنه حالمان باز بد می شود. این هم گرفتاری ای است که باید در خودمان حلش کنیم.

اما به هرحال، با خواندن آهنگ «مرا ببوس» یا با ناله و زاری و ورد و طلسم، یا با قهر و دعوا و پرخاش و خشونت، او ما را نمی بوسد. یا اگر هم ببوسد، بوسه باارزشی نیست. باید شایسته بوسیدن باشیم. باید تشنه بوسیدن اش کنیم. باید قدر بوسیدن مان را بداند. اگر همه کار کردیم و باز هم نبوسید، آن وقت باید در چشم هایش نگاه کنیم و بگوییم: مرا نبوس. انتخاب خودت بود. همان طور که حالا من حق دارم برای بوسیدن، دیگری را انتخاب کنم.