نامه پارسا:

دکتر سلام

همیشه از شما شنیده م درست این هست که با ناهشیار حکومت طلب مردانه و یا وابسته ی زنانه مقابله کنیم و اساس رابطه رو بر صمیمیت و حقوق برابر بذاریم.

سوال من اینه که چرا باید با این طبیعت خودمون مبارزه کنیم؟ مخصوصا وقتی میبینیم که از فیزیولوژی بدن گرفته تا حالات و روحیات، همه و همه به این قضیه میرسن که مرد باید مراقب و محافظ زن باشه (بخوانید مالک) و زن باید مراقبت و محافظت بشه (همان وابستگی به تعبیر شما)؟ با این شرایط چرا باید با این طبیعت مقابله کرد؟

 آیا نمیشه صمیمیت و حقوق برابر رو در کنار این داشت؟ چه اشکالی داره که یک زن خودش رو وابسته به مردی بدونه و در عین حال از حقوق خودش هم بهره مند باشه؟

خاطرم هست یکبار مطلبی در کانال گذاشته بودید مبنی بر اینکه مردان از زنی که در تمام کار هایش مستقل باشد و به اصطلاح مسلط بر اوضاع باشه واهمه دارند. پس یک مرد با این واهمه چکار کنه؟ یا یک زن با حس امنیتی که از بودن مرد بدست میاره چه کنه؟

آیا همه این عواطف باید برن کنار تا به حقوق برابر برسیم؟

حس میکنم رابطه ای که توی اون این احساسات رد و بدل نشه چیزی ازش نمیمونه....میشه شبیه یک دوستی صمیمی همراه با رابطه جنسی...