۲ مرداد ۱۳۹۷, ۰۳:۳۷ عصر
پرسش: سلام آقاى دکتر. پیامتون در مورد عشق و صمیمیت خیلى جالب بود. اما احساس مى کنم در مورد اینکه کدام براى رابطه طولانى بهتر است مطمئن نیستم. مى خواهم بپرسم با توجه به تعاریف شما، رابطه داشتن با کسى که با او احساس صمیمیت زیاد و دلبستگى مى کنیم اما عشقى وجود ندارد موفق تر است یا رابطه با کسى که به او احساس عشق داریم؟ چون همانطور که گفتید در این احساس عشق اضطراب و افسردگى هم همراه است. و اینکه نمى دانم عشق مى تواند براى طولانى مدت بماند یا نه؟ و اینکه این تعریف عشق یک طرفه است و لزوما ممکن است طرف دیگر همین احساس را نداشته باشد. اما تعریفى که از صمیمیت کردید به نظر دو طرفه مى آید.
پاسخ دکتر شکیب:
چه سوال های خوبی!
رابطه با کسى که با او احساس صمیمیت زیاد و دلبستگى مى کنیم اما عشقى وجود ندارد موفق تر است یا رابطه با کسى که به او احساس عشق داریم؟
باید ببینیم منظور شما از موفق بودن رابطه چیست. تجربه عشق ممکن است (تاکید می کنم: ممکن است) فوق العاده لذتبخش باشد، اما پایدار نیست، چون عشق پایدار نیست. پژوهش ها ثابت کرده که شور احساسات عاشقانه، در معنایی که گفتم، عمر معینی دارد و بعد فروکش می کند. می دانم خیلی ها از حرفم عصبانی می شوند اما عشق، احتمالا یک جور عارضه مغزی است. سیستم مغز و اعصاب ما هم بعد از مدتی (چند روز، تا چند سال بعد) این عارضه را برطرف می کند. اما این عارضه، بسیار لذتبخش است.
می شود از عشق لذت برد، اما اگر به دنبال رابطه ای مادام العمر هستید، عشق کمک نمی کند. حتی ممکن است عشق ویرانگر باشد؛ مثلا وقتی عاشق کسی می شوید که به یک اختلال شخصیت مبتلاست، یا تفاوت های فرهنگی و شخصیتی زیادی با او دارید، یا خانواده هایتان کارد و پنیر اند.
عشاق، راحت ازدواج می کنند. مخصوصا که در فرهنگ ما ازدواج تقدیس می شود و دختران رویای ازدواج دارند و پدران و مادران اگر بچه هایشان ازدواج نکنند، دق می کنند.
این جوری ست که همان عشق بالقوه لذتبخش و آرامبخش، می شود مخرب. البته اگر آدمها خوش شانس باشند و یار مناسبی نصیب شان شده باشد، و اگر بلد کار باشند، به دنبال عشق، صمیمیت می سازند. صمیمیت پایدار است.
همان طور که نوشته اید، صمیمیت دوطرفه است و ساختنی است. اما عشق گاهی یک طرفه است و خیلی هم قابل کنترل نیست. البته گاهی، وقتی می بینیم دارد آسیب می زند، آن را با دارو درمان می کنیم.
پاسخ دکتر شکیب:
چه سوال های خوبی!
رابطه با کسى که با او احساس صمیمیت زیاد و دلبستگى مى کنیم اما عشقى وجود ندارد موفق تر است یا رابطه با کسى که به او احساس عشق داریم؟
باید ببینیم منظور شما از موفق بودن رابطه چیست. تجربه عشق ممکن است (تاکید می کنم: ممکن است) فوق العاده لذتبخش باشد، اما پایدار نیست، چون عشق پایدار نیست. پژوهش ها ثابت کرده که شور احساسات عاشقانه، در معنایی که گفتم، عمر معینی دارد و بعد فروکش می کند. می دانم خیلی ها از حرفم عصبانی می شوند اما عشق، احتمالا یک جور عارضه مغزی است. سیستم مغز و اعصاب ما هم بعد از مدتی (چند روز، تا چند سال بعد) این عارضه را برطرف می کند. اما این عارضه، بسیار لذتبخش است.
می شود از عشق لذت برد، اما اگر به دنبال رابطه ای مادام العمر هستید، عشق کمک نمی کند. حتی ممکن است عشق ویرانگر باشد؛ مثلا وقتی عاشق کسی می شوید که به یک اختلال شخصیت مبتلاست، یا تفاوت های فرهنگی و شخصیتی زیادی با او دارید، یا خانواده هایتان کارد و پنیر اند.
عشاق، راحت ازدواج می کنند. مخصوصا که در فرهنگ ما ازدواج تقدیس می شود و دختران رویای ازدواج دارند و پدران و مادران اگر بچه هایشان ازدواج نکنند، دق می کنند.
این جوری ست که همان عشق بالقوه لذتبخش و آرامبخش، می شود مخرب. البته اگر آدمها خوش شانس باشند و یار مناسبی نصیب شان شده باشد، و اگر بلد کار باشند، به دنبال عشق، صمیمیت می سازند. صمیمیت پایدار است.
همان طور که نوشته اید، صمیمیت دوطرفه است و ساختنی است. اما عشق گاهی یک طرفه است و خیلی هم قابل کنترل نیست. البته گاهی، وقتی می بینیم دارد آسیب می زند، آن را با دارو درمان می کنیم.