۱۵ اسفند ۱۳۹۶, ۰۳:۰۸ عصر
پاسخ فائزه:
سیمون دوبوار، فیلسوف فرانسوی، یک جمله ی معروف با این مضمون داره که : "زن، زن زاده نمیشود، بلکه زن میشود"
با این جمله شروع کردم تا نظر پارسا رو به این مسئله جلب کنم که جنس بیولوژیک و جنسیت دو مقوله ی جدا از هم هستند.
هر فرد با جنس نر یا ماده و در موارد نادری به صورت هرمافرودیت به دنیا میاد و نقشی در انتخاب این مسئله نداره اما جنسیت یک امر اجتماعیه و عوامل بسیاری در شکل گیریش نقش دارند. اکثر ویژگی هایی که به قدمت یک تاریخ تحت عنوان "طبیعت"ِ زنانه و مردانه به افراد القا شده، اتفاقا ذاتی و فطری نیستند بلکه اکتسابی و یادگرفتنی هستند. از جمله ی این موارد هم میشه به گفته ی خود ایشون اشاره کرد که معتقدند زن ذاتا نقش حمایت شونده و مرد ذاتا نقش حمایت کننده رو داره.
نکته ی اول؛
تربیتی که به مردها یاد میده برای اثبات مردانگیشون باید زن رو زیر چتر حمایتشون داشته باشن، همون تربیت مردها رو مجاب میکنه که اگر زنی تنها است پس آسیب‌پذیره،پس میشه تو خیابون بهش متلک گفت، توی اداره بهش پیشنهاد رابطه ی جنسی داد و در هر موقعیت دیگه ای آزارش داد. مردی که تحت همچین تربیتی رشد کرده، پیش فرض ذهنیش اینه که زن بدون وابستگی به یک مرد، حامی نداره.
نکته ی دوم؛
ایشون گفتن که اگر وابستگی زن به مرد نباشه، عاطفه و احساسی هم در رابطه شکل نمیگیره، ینی پیش شرط وجود عاطفه رو وابستگی زن به مرد میدونن، پس با این حساب زن مستقل هرگز نمیتونه عاشق بشه یا به مردی ابراز علاقه کنه!! ایشون اساس شکل گیری رابطه ی عاطفی رو وابستگی زن به مرد میدونن، که درصورت استقلال زن، این اساس متزلزل میشه. از نظر من این قضیه میتونه کاملا برعکس باشه،
وقتی منِ نوعی به عنوان یه زن، مردی رو دوست دارم بدون اینکه بهش از این جهت وابسته باشم که حمایتم کنه یا از نظر مالی تامینم کنه، نشون دهنده ی اینه که این عاطفه واقعی و خالصانه ست، اما زنی که از هرجهتی وابسته به یک مرده آیا میتونیم بگیم علاقه اش عمیق و خالصانه ست؟ آیا حق انتخاب دیگه ای جز تکیه ی به یک مرد برای تامین نیازهاش داشته؟
در آخر باید بگم که به شخصه اگر درموردی احتیاج به کمک و حمایت داشته باشم، چه کسی بهتر از شریک مورد اعتماد زندگیم...اما اصلا عادلانه نیست که بار مشکلات تنها به دوش یک نفر باشه...
یک نفر "فقط" حمایت کنه و دیگری "فقط" حمایت بشه، یک نفر رهبر باشه و دیگری پیرو.... زندگیِ مشترکِ برابر یعنی در کنار هم و دست در دست هم، راه رفتن....
سیمون دوبوار، فیلسوف فرانسوی، یک جمله ی معروف با این مضمون داره که : "زن، زن زاده نمیشود، بلکه زن میشود"
با این جمله شروع کردم تا نظر پارسا رو به این مسئله جلب کنم که جنس بیولوژیک و جنسیت دو مقوله ی جدا از هم هستند.
هر فرد با جنس نر یا ماده و در موارد نادری به صورت هرمافرودیت به دنیا میاد و نقشی در انتخاب این مسئله نداره اما جنسیت یک امر اجتماعیه و عوامل بسیاری در شکل گیریش نقش دارند. اکثر ویژگی هایی که به قدمت یک تاریخ تحت عنوان "طبیعت"ِ زنانه و مردانه به افراد القا شده، اتفاقا ذاتی و فطری نیستند بلکه اکتسابی و یادگرفتنی هستند. از جمله ی این موارد هم میشه به گفته ی خود ایشون اشاره کرد که معتقدند زن ذاتا نقش حمایت شونده و مرد ذاتا نقش حمایت کننده رو داره.
نکته ی اول؛
تربیتی که به مردها یاد میده برای اثبات مردانگیشون باید زن رو زیر چتر حمایتشون داشته باشن، همون تربیت مردها رو مجاب میکنه که اگر زنی تنها است پس آسیب‌پذیره،پس میشه تو خیابون بهش متلک گفت، توی اداره بهش پیشنهاد رابطه ی جنسی داد و در هر موقعیت دیگه ای آزارش داد. مردی که تحت همچین تربیتی رشد کرده، پیش فرض ذهنیش اینه که زن بدون وابستگی به یک مرد، حامی نداره.
نکته ی دوم؛
ایشون گفتن که اگر وابستگی زن به مرد نباشه، عاطفه و احساسی هم در رابطه شکل نمیگیره، ینی پیش شرط وجود عاطفه رو وابستگی زن به مرد میدونن، پس با این حساب زن مستقل هرگز نمیتونه عاشق بشه یا به مردی ابراز علاقه کنه!! ایشون اساس شکل گیری رابطه ی عاطفی رو وابستگی زن به مرد میدونن، که درصورت استقلال زن، این اساس متزلزل میشه. از نظر من این قضیه میتونه کاملا برعکس باشه،
وقتی منِ نوعی به عنوان یه زن، مردی رو دوست دارم بدون اینکه بهش از این جهت وابسته باشم که حمایتم کنه یا از نظر مالی تامینم کنه، نشون دهنده ی اینه که این عاطفه واقعی و خالصانه ست، اما زنی که از هرجهتی وابسته به یک مرده آیا میتونیم بگیم علاقه اش عمیق و خالصانه ست؟ آیا حق انتخاب دیگه ای جز تکیه ی به یک مرد برای تامین نیازهاش داشته؟
در آخر باید بگم که به شخصه اگر درموردی احتیاج به کمک و حمایت داشته باشم، چه کسی بهتر از شریک مورد اعتماد زندگیم...اما اصلا عادلانه نیست که بار مشکلات تنها به دوش یک نفر باشه...
یک نفر "فقط" حمایت کنه و دیگری "فقط" حمایت بشه، یک نفر رهبر باشه و دیگری پیرو.... زندگیِ مشترکِ برابر یعنی در کنار هم و دست در دست هم، راه رفتن....